Real Roots pionier Jan Janssen was tijdens een recent bezoek aan Nashville dusdanig onder de indruk geraakt van The Low Anthem dat hij besloot hen promotioneel een handje te helpen. De promo’s vonden links en rechts hun bestemming binnen het circuit der gelukkigen, zoals dit exemplaar; nummer 241/2000. De eerste editie bestaat uit een gelimiteerde handgeschilderde oplage (door de bandleden zelf). Ik blij als een kind!

The Low Anthem is een band die je mag rubriceren in de categorie alternatieve folk. Alternatief is uiteraard een ruim en rekbaar begrip, maar geeft in ieder geval duidelijk aan dat de uitvoering weggeëbd is van de traditionele bron. Bij eerste beluistering van deze cd was ik ietwat sceptisch ten aanzien van de euforie waarmee JJ zijn eigen review (kijk op real rootscafe) had aangekleed, maar na enkele luisterbeurten krijg ik steeds warmere gevoelens ten opzichte van deze band en zijn stijl.

De openingstrack wordt met hoge stem (falset) gezongen en zou tijdens de kerst of andersoortige esoterisch feest uitstekend in de smaak vallen. Mijn gevoel zegt me dan ook dat de eerste muzikale ervaringen van deze bandleden liggen in gospel of kerkkoor. Een gedragen samenzang en beladenheid kenmerken meerdere nummers op deze plaat, waardoor de gekozen groepsnaam duidelijk zijn betekenis krijgt. Verre weg de meeste nummers hebben een vlotte drive, niet alleen vanwege het tempo, want ook de langzamere tracks kennen een messcherpe puntigheid. Wellicht was tijdens de opnames de percussie onderworpen aan een strakke regie, want die staat als een huis.

Hun fascinatie voor Tom Waits muziek komt ook duidelijk in de productie naar voren. Bovendien voegen ze een van zijn nummers toe aan hun eigen materiaal door de uitvoering van Home I’ll never be (van de Orphans box). The Horizon is a Beltway wordt gezongen uit de onderste regionen van de buikstreek. Niet alleen vanwege de zang op dit nummer, maar ook de eendimensionale dreun maakt dat ik dit een nummer nog steeds met plezier oversla, evenals die ene Waits/Kerouac cover trouwens.

Daarnaast worden God en de zijnen regelmatig bejubeld, waaruit je vlot kan concluderen dat behalve “Charlie” Darwin eveneens de man achter de teksten (Ben Knox Miller) zich bevindt in een fase van diepere en (onder)zoekende gedachtes. Openingsregels van het album zijn veelzeggend: Set the sails I feel the winds a’stirring / Toward the bright horizon set the way / Cast your wreckless dreams upon our Mayflower / Haven from the world and her decay Niet gek allemaal, want een beetje introspectie verandert tenslotte je kijk op de wereld, en The Low Anthem heeft op deze manier in ieder geval een originele inbreng, en daar wordt nooit iemand slechter van. Zeker niet wanneer die originaliteit zijn weg vindt in het creatieve. OMGCD is behalve een leuke onderhoudende plaat zeker eentje van bezieling, en is een prima stap binnen een succesvolle carrière die voor deze 3-mans band in het verschiet ligt. Het popelement dat hun muziek herbergt biedt voldoende commerciële perspectieven. (Kijk, van dat marketing aspect had Charles Darwin indertijd nog niet zoveel kaas gegeten – en dan had de wereld er misschien wel heel anders uitgezien)

Smp